Maandag ben ik weer naar mijn placement geweest. De teacher was er aan het begin niet dus dat was een beetje improviseren maar uiteindelijk liep het allemaal wel.

In de middag zijn we naar de Malota community school geweest. Het was de school van iemand die ik ken uit Nederland die daar vrijwilligerswerk had gedaan en daar ook had geholpen de school op te bouwen door een aantal lokalen te schilderen. Een ander vrijwilliger die er nu zit kende ook iemand die op die school vrijwilligerswerk had gedaan en lokalen had gebouwd dus we waren er met een groepje naartoe gegaan om wat foto's te maken. Het was in een van de armste buurten die ik gezien had zover. De meeste huizen waren gebouwd van takken en soort van klei en het is heel klein. Ze wonen er vaak mer grote gezinnen. De wegen waren onverhard met een heleboel bulten en kuilen dus best moeilijk te gebruiken voor voertuigen. De sfeer was er ook wel echt anders, wat grimmiger, en je had ook wel echt gevoel dat je je tas goed vast moest houden. Dat was een van de eerste keren hier in Afrika dat ik dat gevoel had. Aan het einde kwamen we ook niet meer af van een vent die duidelijk onder invloed van het een of ander was. We waren dan ook blij dat we een taxi tegenkwamen en zijn gauw ingestapt.

Dinsdag hebben wat huisbezoeken gedaan bij de kinderen van de school thuis om te zien hoe ze leven en hoe hun omgeving en gezin er uit ziet omdat invloed kan hebben op het gedrag en de prestaties van de kinderen. Veel van de kinderen moeten elke dag een flink stuk lopen om op school te komen. Ze wonen over het algemeen in hele kleine huisjes gemaakt van klei en soms hebben ze geen dak boven het hoofd of een soort van rietendak, maar dat kan geen regen of dergelijke tegenhouden. Ze hebben geen matras maar liggen op dekens die op de grond liggen. Een badkamer hebben ze vaak ook niet. Soms is iets in elkaar geflanst met kartonnen dozen zodat ze zich daar achter met teiltjes water kunnen wassen om nog enige privacy te hebben. Als ze water willen moeten ze wel eerst twintig minuten lopen aangezien daar de waterput is. De 'keuken' is alleen een vuurtje waar ze eten op kunnen maken en zich kunnen warmen. Ik vond het best wel heftig om te zien, ook bedenkend dat het hier na zonsondergang, wat rond 6 is, flink afkoelt en ze dus op de koude grond moeten slapen zonder verwarming of iets anders wat ze warm kan houden.

In de middag zijn we naar Marumba markt geweest om rond te lopen en naar wat techenga's (weet niet precies hoe je het schrijft) te kijken. Het zijn speciale doeken die vrouwen hier rondom hun middel dragen omdat het hier bedekt moet zijn. Je hebt een heleboel verschillende en het ziet er heel vrolijk uit. Je kan bij de naaister die ook op de markt zit ook van die doeken andere dingen laten maken zoals kledingstukken of accessoires.

Woensdag had de klas eerst gym. Ze kregen les van een andere groep vrijwilligers van andere organisatie. We hebben maar meegedaan om de kinderen wat beter te leren kennen en dat vonden ze volgens mij wel heel leuk. Zeker om ons uit te lachen aangezien die gekke muzungu's (wij dus) maar een stel stijve harken zijn in vergelijkingen met hun. Zij zijn namelijk echt constant aan het dansen. Of ze nou rennen, praten of in de rij aan het wachten zijn; ze staan niet stil.

Daarna heb ik weer met de achterstandsgroep gerekend. Het 18 jarige meisje die ik vorige week ook al geholpen was vergeten wat het verschil tussen min en plus was dus toen kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. De moed zakte me ook wel beetje in de schoenen omdat ik me afvraag of ze het ooit nog echt gaat leren aangezien ze al best oud is, het schijnbaar niet blijft hangen en ze niet oneindig op school kan blijven. Maar goed, ik blijf het haar maar gewoon uitleggen en hopelijk gaat ze stapje voor stapje vooruit.

In de middag hebben we allemaal posters gemaakt met basis dingen zoals formules van driehoeken etc. die in de klas opgehangen kan worden. De leraar wilde dat graag en een vrijwilliger die weggaat wilde nog graag iets maken om op de school achter te laten. De school kan zelf namelijk dit soort simpele dingen niet betalen.

Donderdag ben ik weer naar mijn placement geweest en in de middag mijn was proberen te wassen. Aangezien ze hier geen wasmachine hebben moet het allemaal op de hand dus dat schiet echt niet op. Halverwege viel helaas het water weg dus toen kon ik niet meer verder. Maar ook daar ben ik ondertussen aan gewend geraakt. Je hebt hier echt geluk als je warm kunt douchen en soms is er dus helemaal geen water. Maar ach, we hebben het hier heel goed in vergelijking wat ik de afgelopen dagen heb gezien, dus mogen niet klagen.

Vrijdag was het voor aantal vrijwilligers de laatste dag op ons placement en ter afscheid hadden ze alle kinderen een pen, schrift en een lolly gegeven. De kinderen waren er superblij mee dus dat was wel leuk om te zien.

In de middag zijn we bij de Victoria falls naar beneden gelopen. Het was een mooie wandeling en het leek echt alsof we in het regenwoud liepen aangezien er allemaal exotische planten leefden en alles heel groen was. Ook waren er heel veel apen met kleintjes. De apen liepen en zaten echter gewoon op het pad dus om beneden te komen moest je langs de apen lopen die echt 10 cm van je vandaan zaten. Aan het einde was er ook een flinke aap die ons duidelijk daar niet wilde hebben en dreigend naast ons liep om te zorgen dat we snel doorliepen. Toen we eenmaal beneden waren was het nog niet klaar met de apen. Ik had net een paar foto's gemaakt waardoor ik een beetje alleen stond toen ik mensen achter me hoorde gillen dat de apen van alles uit hun rugzakken zaten te stelen. Ik was net onderweg om over de rotsen die daar zijn naar de rest te gaan toen ik wat achter me hoorde ritselen. De aap, wat van heeeel dichtbij een flinke aap was probeerde m'n tas af te pakken. Mijn telefoon en heleboel andere spullen zaten in die tas dus die wilde ik echt niet kwijt. Ik probeerde m'n tas terug te trekken maar de aap was best sterk waardoor er een soort touw wedstrijd met m'n tas begon. Uiteindelijk gaf ie het gelukkig op en ging ie weer weg. Ik was blij dat ik m'n spullen nog had, zou ook wat zijn als ik m'n telefoon aan een aap verloor, maar was ook echt flink geschrokken omdat het ook anders had kunnen aflopen. Hij had me namelijk ook kunnen bijten of krabben en die beesten dragen allemaal ziektes met zich mee dus dan had ik wel een probleem gehad. Alle omstanders waren allemaal heel verbaasd en vol bewondering dat ik m'n tas nog gehad en niet uit schrik had losgelaten. Terug naar boven moesten we weer langs de apen dus ik heb nog nooit, bewapend met stenen om ze eventueel af te schrikken omdat de locals dat als tip gaven, zo hard ergens omhoog gelopen. Gelukkig kwamen we zonder verdere aanvaringen met apen veilig boven aan.

In de avond zijn we wederom uitgeweest. We waren met een flinke groep dus dat was heel gezellig.

Op zaterdag hebben we ons in de stad vermaakt en beetje rondgekeken. Ergens midden in de stad was er een soort van optreden dus we besloten even te gaan kijken. Er waren echter allemaal maar lokale mensen dus wij, als blanke mensen, vielen behoorlijk op. Ook de presentator van het evenement had onze aanwezigheid helaas opgemerkt. Hij begon dan ook direct contact te zoeken en zei door de microfoon heen zodat iedereen het kon horen dat ik zijn nieuwe girlfriend was en begon een hele liefdesverklaring. Alle mannen willen hier namelijk een blanke vriendin omdat je daar schijnbaar mee kan pronken. Iedereen draaide zich dus om om te kijken wie ik dan wel niet was dus dat was wel behoorlijk arkward. We hebben ons toen maar voorzichtig naar de uitgang begeven maar was intussen wel ontpopt tot een tijdelijke celebrity aangezien iedereen me steeds bleef herkennen. Het was dus wederom een heftige middag haha.

Op zondag ben ik samen met een paar anderen uit het huis gaan raften. Je zit samen met paar anderen in een boot en zit op de rand om te peddelen. We gingen raften op de Zambezi river, dat is een rivier in de Victoria falls dat de scheiding is tussen Zimbabwe en Zambia. We hebben een deel van de rivier afgelegd. Je hebt allemaal verschillende stromingen, draaikolken en golven dus het was heel vet om te doen. Aan het begin moesten we in het water springen zodat de instructeur ons liet zien wat we moesten doen als we uit de boot vielen zodat hij ons weer in de boot kon helpen. Toen we weer in de boot zaten, zagen de instructeurs ineens dat er een krokodil op nog geen eens 50 meter afstand aan de kant lag. Toen we even zaten te kijken ging hij ook het water in. De instructeurs zeiden dat ze zelf ook verrast waren om op dat stuk zo'n grote krokodil te zien. Toen hadden we wel even zoiets van net lagen we nog in het water waar nu een krokodil zwemt..is dat dan niet gevaarlijk, maar de instructeurs zeiden van niet.

Toen we pas even op weg waren ging er al een boot onderste boven waardoor die leden van de boot los in het water lagen. Door de flinke stroming op dat stuk werd een iemand van de omgeslagen boot een heel stuk meegesleurd en de kajakken die er voor de veiligheid omheen zwemmen om mensen op te vangen die uit de boot zijn gevallen kon hem ook niet bereiken. We moesten daarom heel hard peddelen zodat wij bij hem in de buurt kwamen en uiteindelijk kon hij veilig, maar wel helemaal uitgeput onze boot inklimmen. Dat was wel een spannend momentje. Voor de rest zijn paar van ons uit de boot gevallen maar die waren snel weer terug in de boot. Op sommige rustige stukken mochten we ook gewoon zwemmen in het water en een keer mochten we ook aan de boot hangen terwijl we door een stuk gingen met veel draaikolken en golven. Toen voelde je wel hoe sterk het water was en je moest echt stevig aan de boot vasthouden om niet los te raken. Ook was de omgeving supermooi. De rivier kronkelt heel sterk tussen enorm hoge rotsen. Soms heb je ineens een wit strandje er tussen of slingeren de apen in de bomen.

Vandaag weer naar de school geweest. In de pauze kwam ineens de leraar naar mij en de andere vrijwilliger die ook op de Linda community school zit toe om te vragen of we mee wilde naar een begrafenis van de vader van een van de kinderen uit onze klas. We waren beetje overdonderd, ook omdat we er voor Nederlandse begrippen niet echt op gekleed waren, maar nee zeggen doe je in zo'n situatie ook niet. Een begrafenis hier ziet er heel anders uit dan in Nederland. Het was gewoon bij het huis van de familie en de kist was nog niet helemaal af toen we aankwamen. Hij moest nog geverfd worden en van binnen nog een kleedje in gemaakt worden dus dat vond ik wel een beetje een gek om te zien dat ze dat nog rustig de kist aan het maken waren als alle mensen er al zijn. Er werden liederen gezongen en ze gingen bidden en na een uur stond alle kinderen weer op om weg te gaan. Een aantal vrouwen waren ondertussen gewoon aan het koken en sommige mannen gingen af en toe zelfs een telefoontje plegen. Er werden geen toespraken gegeven of andere plechtigheden gedaan, maar ik denk dat hier het samenkomen vooral belangrijk is. Ook krijgt de familie iets, van de school een zak tomaten.

Dat was de tweede week alweer, en ben dus gewoon al op de helft! Time flies when you are having fun!

Esmee