Op dinsdag ochtend ben ik weer naar placement geweest en hadden de kinderen wederom toetsen. In de middag ben ik voor de laatste keer naar de Marumba market geweest. Toen ik daar rond liep hoorde ik ineens keer kinderstemmetjes achter me die teacher, teacher riepen. Het waren een paar jongetjes uit m'n klas die heel driftig naar me aan het zwaaien en roepen waren. Ik vond het echt lief om te zien hoe enthousiast ze om mijn aandacht vroegen maar ook wel gek dat zij leven en misschien wel werken op een plek waar ik op dat moment naartoe ging als een soort van toeristische uitje. Het was wel een momentje van besef hoe verschillend hun leven en mijn leven is. Daarna zijn de we naar town geweest om daar in een cafeetje beetje te chillen.

Op woensdag hadden de kinderen gymles en daarna zouden ze eigenlijk een test hebben. De leraar was echter nergens te bekennen. Eerst werd er gezegd dat ie later kwam, vervolgens hoorde we dat hij ziek was en helemaal niet zou komen. Aangezien we de testen niet hadden moesten we maar beetje improviseren met lesgeven wat best moeilijk was aangezien we totaal onvoorbereid waren en de kinderen helemaal geen zin hadden in les aangezien ze zich op een toets hadden ingesteld. Aan het einde van de ochtend kwam ineens de docent rustig binnenwandelen en hij voelde ook totaal niet de behoefte om aan ons uit te leggen waarom hij er de gehele ochtend niet geweest was. De kinderen en andere docenten vonden het echter allemaal doodnormaal dat hij gewoon vijf uur te laat was. Lekker op z'n Afrikaans dus.

In de middag ben ik voor wederom de laatste keer naar de Mukuni market geweest om wat souveniertjes en dingetjes te kopen. Je moet echt stevig onderhandelen om een redelijke prijs te krijgen aangezien ze echt torenhoog beginnen. Ook hebben ze allemaal mooie praatjes dat ze voor mij speciaal een vrijwilligersprijs, een local price of zelfs een sunset prijs hebben. Die is overigens allemaal het zelfde en nog steeds veels te hoog. Uiteindelijk had ik best goed onderhandeld vond ik zelf, alleen je hebt vaak nog steeds geen idee of je een goede prijs hebt of niet.

In de avond zijn we met bijna het hele huis uiteten geweest bij café Zambezi. Het eten was echt verrassend lekker en het was een gezellige avond.

Op donderdag moesten ik en de andere vrijwilliger van dezelfde klas de hele ochtend lesgeven. We hebben ze Wiskunde en Engels lesgegeven en het ging best goed. Aan het eind van de ochtend begrepen de meeste kinderen wel enigszins waar het overging en dat is al een mooie score in het Afrikaanse onderwijs. Aan het einde van de ochtend kwamen de kinderen erachter dat het bijna onze laatste dag was en dat vonden ze wel jammer. Ze zeiden dat ik moest blijven en en vroegen wanneer ik weer terug zou komen. Dan moet je dus zeggen dat je waarschijnlijk niet terug komt en dat vond ik toch wel sneu om te zeggen als je dan die teleurgestelde gezichtjes ziet. We hebben daarna alvast een klassenfoto gemaakt.

In de middag ben ik met een paar naar hotel Avani geweest om lekker van de zon te genieten en de laatste sunset bij het Royal Livingstone hotel bekeken.

Op vrijdag zouden de kinderen alleen nog maar een test hebben en daarna vrij hebben maar toen we op school aankwamen waren er geen kinderen, geen leraren en de school was zo goed als dicht. Een paar kinderen stonden buiten te wachten en zeiden dat de school vandaag schijnbaar dicht was. We zijn voor de laatste keer nog even naar onze klas gelopen en hebben een afscheidsboodschap achter gelaten op het bord. Toen we naar buiten liepen kwamen we onze leraar tegen en vertelde dat er een meeting was van een heleboel scholen uit de buurt. Het bleef een beetje onduidelijk en had ook niet echt het idee dat hij het zelf precies wist wat voor meeting het dan was. We hebben afscheid van hem genomen en zijn toen voor de laatste keer het lange stuk terug gaan lopen. Het was wel echt jammer dat we de kinderen niet meer gezien hebben maar gelukkig hadden we de dag van te voren al zo goed als afscheid genomen. We hadden lolly's voor de kinderen meegenomen aangezien ze daar echt dol op zijn en die hebben we onderweg naar huis maar uitgedeeld. Die kinderen waren er ook heel blij mee en op een gegeven moment kwamen er zo'n twintig kinderen achter ons aangerend voor een lolly.

In de middag was dan toch het moment aangebroken dat ik mijn koffer in moest pakken. Een van mijn kamergenootjes was een echte sloddervos waardoor er niet echt overzicht was dus het was nog een zoektocht om alles bij elkaar te krijgen.

Daarna ben ik voor de laatste keer naar de stad geweest met de mensen met wie ik het meest omging om nog even een afscheidsdrankje te drinken. In de avond zijn we voor de laatst keer uitgeweest en het was een hele leuke laatste avond!

De volgende ochtend zouden we worden weggebracht door een taxi, geregeld door het guesthouse, maar die was weer eens op zijn Afrikaans te laat dus uiteindelijk zijn we weggebracht door Rebeccah, de eigenaresse van het guesthouse. Het afscheid was wel een beetje moeilijk. Bijna heel het huis had samen met mij en mijn kamergenootje die precies dezelfde vluchten als mij had gewacht om ons uit te zwaaien. Zij was heel emotioneel waardoor er bij iedereen tranen in de ogen ontstonden. Ook was het gek om afscheid te nemen van mensen die je in vier weken toch heel goed hebt leren kennen. Daarnaast was ik de eerste van de groep met wie ik het meeste optrok die vertrok waardoor het ook best vreemd is dat ik weg ga en de rest met elkaar overblijft.

Toen we op het vliegveld binnenkwamen en wilde inchecken bleek al direct dat er iets niet klopte. We konden alleen maar voor de eerst vlucht naar Johannesburg inchecken en ze zeiden dat we onze koffer ook daar maar moesten ophalen. In Johannesburg bleek dat de vlucht naar München gecanceld was. We konden op kosten van de vliegtuigmaatschappij in een hotel in de buurt van het vliegveld verblijven en moesten de volgende dag om 5 uur s'ochtends weer op het vliegveld zijn en gelukkig vertrok het vliegtuig ook daadwerkelijk een paar uur later. Toen we op München waren, moesten we een vlucht vinden naar Düsseldorf en het was nog even stress of gisteren nog lukte, maar uiteindelijk kwamen we rond kwart voor 11 met koffer en al de ontvangstruimte ingelopen waar pap, mam en Iris al stonden wachten.

Ondertussen ben ik weer thuis en kan ik terug kijken op een geweldige maand vol met onvergetelijke herinneringen en momenten waar ik nog vaak aan zal terug denken. Afrika is een supermooi continent en ik zou graag over een paar jaar nog eens naar Afrika willen om andere landen te bezoeken. De aannames die ik van te voren had over Afrika klopte gedeeltelijk maar sommige dingen ook niet. Zo is er veel armoede, weten mensen ook dat ze arm zijn en moet er echt wat aan gebeuren. De ontwikkeling gaat echter tergend langzaam omdat de Afrikaanse cultuur nou eenmaal niet de drive en vaak ook niet de mogelijkheden heeft die de westerse landen wel bezitten. Aan de andere kant zijn de mensen die er wonen er trots op dat ze in Afrika wonen en moeten we onze maatstaven van een 'goed leven' niet naast het Afrikaanse leven willen leggen. Het zijn tegenpolen van elkaar wat betreft cultuur, natuur, toekomstvisie en ga zo maar door waardoor ze niet met elkaar te vergelijken zijn.

Dankjewel iedereen voor alle leuke en lieve reacties en berichtjes en voor het volgen van mijn reis(verhaal)!

Esmee